Hoofdband op de mellow zondagmiddag (31 oktober) in het Groningse café De Koster is gitarist Frank Giordano, bekend van de cultband The Brando’s. Deze Amerikaanse groep scoorde in 1988 een bescheiden hit met het nummer ‘Gettysburg’ en heeft sindsdien een cultstatus in Europa vanwege hun unieke mix van seventies rock en Ierse folkmuziek. Toen gitarist Frank Giordano aan de fanclub van The Brando’s liet doorschemeren dat hij twee weken op Hollandse bodem zou doorbrengen met zijn van oorsprong Nederlandse vrouw, waren een paar telefoontjes vanuit de fanclub genoeg om de New Yorker solo geboekt te krijgen. In een unieke ambiance van kaarsen en Jezusbeelden gaf hij een intiem concert.
Maar eerst was het aan zanger/gitarist Gerry Wolthof om de zaal op te warmen. Deze gitarist staat bekend om de geuzennaam ‘de Nederlandse Neil Young’. Niet onterecht. Qua uiterlijk zijn de overeenkomsten legio – lang, grijzend haar is er één van, zijn bijna identieke stemgeluid is een ander. Zijn mix van Neil Young covers en eigen materiaal wist zeker te overtuigen.
Als Frank Giordano dan het podium betreedt, stormt gelijk een groep fans naar voren. Hoe geliefd The Brando’s nog steeds zijn, blijkt wel uit het feit dat er fans vanuit Amsterdam, Nijverdal en zelfs België naar het hoge noorden kwamen om ‘hun’ muzikant te zien. Ze werden niet teleurgesteld, want Giordano speelde en zong een unieke set. Eigen nummers als ‘You Got To Be Kidding’ en ‘One Way Street’ werden afgewisseld met covers van traditionals en artiesten,.zoals ‘Buck Danser’s Choice’ (Sam McGee) en ‘Glory Of Love (Big Bill Broonzie). Uiteraard speelde Frank ook een handvol numers van The Brando’s, waaronder ‘Jailor Bring Me Water’, ‘I Got It’ en ‘Love Of My Life’, zulks ter vermaak van de fanschare. Opvallend was dat hij gezegend is met een uitstekende stem, waar heel wat andere rockzangers nog wat van zouden kunnen leren. Na een uur eindigt een wel heel speciale set.
Maar het eind van de avond? Neen, dat zeker niet. Zowel Frank Giordano als Gerry Wolthof kwamen na een korte pauze terug om een gezamenlijke set te spelen. Het werd het hoogtepunt van de avond. Nummers van onbekende bluesartiesten werden afgewisseld met materiaal van onder meer de Rolling Stones (‘Wild Horses’), The Band ‘(The Weight’) en Bob Dylan, waarbij de twee muzikanten de zanglijnen als een estafettestokje aan elkaar overdroegen. Kortom: niks geen poeha, gewoon twee goede muzikanten, hun songs en hun instrument.